|
«Κάθε άνθρωπος, που αλύγιστος τον
αψηφά το γύπα, σαν Προμηθέας
είναι κι αυτός μ’όποιο όνομα»
(επιγραφή στις Κορυσχάδες Ευρυτανίας σε μνημείο για την ΠΕΕΑ,1944)
Η εκπαίδευση ως συλλογικό δημόσιο αγαθό καθορίζει τη λειτουργία της κοινωνίας και διαμορφώνει την ίδια τη ζωή. Ο νεοφιλελευθερισμός – νεοσυντηρητισμός- νεολοκληρωτισμός μεσούσης της κρίσης του επιδιώκει μια ιστορική ρεβάνς και με την προβολή των θεωριών του για δήθεν γενναιόδωρο κοινωνικό κράτος που δεν αντέχει, επιχειρεί στρατηγικά να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις της νέας θεαματικής αλλά και καθοριστικής του επικράτησης. Βέβαια “το τέλος της ιστορίας” όχι μόνο δεν έρχεται όπως με περισσή κομπορρημοσύνη, επιστημονικό θράσος και εντέλει επιστημονική ανεπάρκεια διακήρυτταν οι διάφοροι θεωρητικοί του στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά η πρόσφατη οικονομική, κοινωνική και συστημική κρίση του επαναπροσδιορίζει τους όρους για παιχνίδι και παίκτες. Ο χώρος της παιδείας βρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, δέσμιος των πολιτικών κατευθύνσεων όλων των κυβερνητικών εκδοχών και συνδυασμών ( ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-παραδοσιακή Αριστερά ), που εφαρμόστηκαν τα τελευταία είκοσι χρόνια στον τόπο μας.
Η αποτυχία αυτών των πολιτικών οξύνει χρόνο με το χρόνο τα προβλήματα, ανακυκλώνει τα αδιέξοδα και οι όποιες θεσμικές και κανονιστικές παρεμβάσεις στοχεύουν περισσότερο στη διαχείριση και στον έλεγχο παρά στην υπέρβασή τους.
Όχι μόνο να μην πληρώσουμε την κρίση τους αλλά ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ!
Ζούμε λοιπόν στην εποχή των ραγδαίων κοινωνικών εξελίξεων, στην εποχή των μεγάλων αλλαγών, βιώνουμε μια αλλαγή εποχής. Αλήθειες, βεβαιότητες και δογματισμοί βουλιάζουν, καταρρέουν και χρεοκοπούν. Τα δημόσια αγαθά και δικαιώματα της παιδείας, της υγείας και των κοινωφελών υπηρεσιών ολοένα ιδιωτικοποιούνται – εμπορευματοποιούνται, ενώ ο νέος γύρος που μας ετοιμάζουν από τις 8 του Ιούνη θα είναι πραγματικό γιουρούσι, επιδρομή στο εισόδημα, στους όρους και τις σχέσεις εργασίας, στα ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες, στήνοντας το σκηνικό του τρόμου του νέου εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα που ονειρεύονται για εμάς.
Διανύουμε εκείνη την περίοδο που η θέση μας θα επιδεινώνεται συνεχώς και το μέλλον θα είναι ανοιχτό σε κάθε ενδεχόμενο και εξέλιξη. Είμαστε όμως παράλληλα και σε εκείνη την ιστορική στιγμή, που παραμένουμε αντικειμενικά το μοναδικό αντίπαλο δέος στην πολιτική και κοινωνική βαρβαρότητα, όλοι εμείς, οι δυνάμεις της χειρωνακτικής - πνευματικής και πολιτιστικής δημιουργίας,ο κόσμος της ζωντανής εργασίας.
Συνδικαλισμός της συναίνεσης και της υποταγής,
ΣΤΟΥΣ ΕΡΕΙΠΙΩΝΕΣ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΝΕΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ
Στο χώρο της εκπαίδευσης παρά τα όποια αγωνιστικά σκιρτήματα κι εξάρσεις των τελευταίων χρόνων από “τους κάτω” (απεργία διαρκείας δασκάλων,φοιτητικό κίνημα για το άρθρο 16,αφαλιστικό,Δεκέμβρης της νεολαίας) οι δυνάμεις του παραδοσιακού ,καθεστωτικού,γραφειοκρατικού, διαχεριστικού κι επίσημου συνδικαλισμού “των πάνω”, με τις αντίστοιχες πλειοψηφίες που ηγεμονεύουν τους χώρους, αλλά κυρίως οι παρατάξεις του εναλλασσόμενου κυβερνητικού συνδικαλισμού της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ, όχι μόνο βρίσκονται πέρα και μακριά από τα προβλήματα και τα διακυβεύματα των συλλογικοτήτων που εκπροσωπούν ,όχι μόνο επί της ουσίας δεν αντιστέκονται στις καταστροφικές πολιτικές που ασκούνται από τους κυβερνώντες, αλλά κι όταν χρειάζεται ναρκοθετούν, τραβούν το χαλί και προβοκάρουν όσους μαζικούς και επικίνδυνους αγώνες αναπτύσσονται με αποφασιστικότητα, διάρκεια και προοπτική. Συχνά με τις σπασμωδικές,ασυντόνιστες κι ανοργάνωτες απεργιακές εκτονώσεις (κυρίως αυτές της ΓΣΕΕ αλλά και η τελευταία της ΑΔΕΔΥ στις 14/5) απομαζικοποιούν, απογοητεύουν και διώχνουν κόσμο,δημιουργώντας κάθε τόσο όλο και πιο πολλούς “απεργοσπάστες“ που δεν αντιστοιχούν ούτε στο λήμμα, ούτε στο περιεχόμενο του όρου. Κι αυτό αποτελεί συνειδητή τους επιλογή, γιατί προτεραιότητα και πολιτική τους στόχευση είναι οι κομματικές σκοπιμότητες και τα εκλογικά οφέλη των εξουσιών που υπηρετούν και όχι η ανάπτυξη αποτελεσματικών αγώνων, που θα έχουν αρχή, εξέλιξη, κορύφωση και πιθανή νικηφόρα έκβαση.
Παρ’ όλα αυτά εμείς θα συνεχίσουμε και θα επιμείνουμε. Ενόψει των συνεδριακών διαδικασιών για μας τα θέματα έχουν τεθεί καθώς και οι επιλογές σε κάθε είδους ζητήματα και διλήμματα. Θέλουμε τις συνελεύσεις και τα συνδικάτα πεδία συλλογικής διαβούλευσης, διαλόγου, εποικοδομητικής αντιπαράθεσης και μάχης για τα προβλήματα των δυνάμεων της εργασίας. Με τα χρώματα, τ’αρώματα και τη μυρωδιά της άνοιξης των αυριανών αγώνων κι όχι με την οσμή της φορμόλης της ανθρωποφάγας μάχης των κάθε είδους μηχανισμών για τις καρέκλες.. Δε θέλουμε να προκύψουν σ’όλο το φάσμα των συνδικάτων και πάλι πλειοψηφίες που θα μοιάζουν με λιτανείες, κοιμητήρια κι εκτροφεία επαγγελματιών συνδικαλιστών δεινοσαύρων. Επιτέλους ας συμβάλουμε για να φυσήξει φρέσκος και καθαρός αέρας που θα τα ανανεώσει σε ουσία και περιεχόμενο σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν σε ιδέες, αντιλήψεις, πρακτικές αλλά και πρόσωπα. Με απλά λόγια ας τους αγνοήσουμε κι ας τους ξεπεράσουμε σπάζοντας τα δεσμά της αιχμαλωσίας και των συμβιβασμών, της σιωπής, της κομματικής χειραγώγησης και εξάρτησης. Άς “πάμε ξανά απ’ την αρχή” για μια νέα αγωνιστική ριζοσπαστική κινηματική πλειοψηφία που θα ανατρέψει το σκηνικό και θα αλλάξει το χάρτη.
Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΥΡΕΛΟΥ
|
